Iako Odeljenje za kulturnu istoriju poseduje veoma bogate kolekcije primenjene i likovne umetnosti, zatim zbirke starih fotografija i arhivalija, odevnog i dekorativnog tekstila, knjiga, časopisa i muzikalija, kao i mnogobrojne lične predmete Novosađana, na ovoj postavci je izložen uglavnom krupan materijal, raspoređen u vidu ambijentalno-stilskih ili sadržajnih celina. U hronološkom redosledu izložene su slike, skulpture, nameštaj, satovi, ogledala, lusteri i lampe, tepisi, predmeti od metala, porcelana i stakla, muzički instrumenti i nekoliko predmeta iz Odeljenja za etnologiju, karakterističnih za nacionalne zajednice iz okoline grada.

Novi Sad je svoje slobode izdejstvovao polovinom 18. veka i, od tada, njegov razvoj ogledao se u jačanju građanskog sloja koji je imao dovoljno sredstava i mogućnosti da živi na način kako se živelo u srednjoj Evropi. Upravo taj razvoj moguće je sagledati na postavci koja počinje celinom vezanom za 18. stoleće. Ovaj period ilustrovan je ikonama i crkvenim predmetima koje su izradili najznačajniji novosadski i vojvođanski majstori, zatim predmetima od kovanog gvožđa poreklom sa Tvrđave i njenog baroknog podgrađa, kao i komadima nameštaja koji su dela nemačkih majstora. Stilski najčistiju celinu predstavljaju tri segmenta u kojima su izloženi predmeti i nameštaj iz epohe bidermajera, koji je za našu sredinu bio veoma karakterističan tokom prve polovine 19. veka. Predstavljeni eksponati dobijaju na značaju i zbog toga što je veliko stradanje grada 1848. godine skoro u potpunosti uništilo pokretne inventare novosadskih kuća. Bidermajerski komadi nameštaja, luksuzni predmeti primenjene umetnosti i slike različitih žanrova radovi su vojvođanskih i srednjoevropskih majstora. Period obnove grada, povećanje bogatstva i kupovne moći Novosađana najbolje prikazuju segmenti sa ambijentalnim celinama karakterističnim za drugu polovinu 19. veka. Novostečene potrebe za luksuzom ogledaju se u raskošnim komadima nameštaja, ogledala i raznovrsnog posuđa. Nameštaj u stilu istoricizma, prvenstveno neorokokoa i altdojča, posebno je bio omiljen u vojvođanskoj sredini, a nabavljan je podjednako u domaćim i inostranim centrima.

Veći deo izložbe posvećen je i onim osobama koje su Muzeju, a samim tim i Novom Sadu, poklonile veliki broj predmeta, gotovo čitave pokretne inventare svojih domova. Porodična nasleđa prof. Desanke Kostić, Danice Lučić, Radojke Vučetić i drugih odslikavaju sadržajnu raznovrsnost građanskih kolekcija u prvoj polovini 20. veka. Jedan od najvećih izloženih legata je i onaj koji je Novom Sadu poklonila poznata operska pevačica Melanija Bugarinović.

Sve navedene celine dopunjene su slikama i skulpturama iz likovne zbirke Muzeja. Uglavnom su to srpski slikari koji su živeli ili često boravili u Novom Sadu. U 18. veku bili su to Georgije Stojanović, Vasa Ostojić, Dimitrije Bačević, Teodor Dimitrijević Kračun, Stefan Gavrilović i drugi. Slede ih naši veliki slikari prve polovine 19. veka (Nikola Aleksić, Jovan Klajić, Petar Čortanović), a zatim i majstori druge polovine stoleća (Steva Todorović, Uroš Predić). Bogatu kolekciju srpskog slikarstva prve polovine 20. stoleća prezentuju neki od najboljih umetnika: Sava Šumanović, Mladen Josić, Milivoj Nikolajević, Mihajlo Petrov, Milenko Šerban, Vasa Eškićević, Bogdan Šuput, Sava Ipić i mnogi drugi slikari i vajari. Veoma je interesantna i grupa slika sa motivima Novog Sada, u nekim slučajevima davno nestalim vedutama grada.