Branioci Tvrđave, pripadnici Petrovaradinske regimente, dejstvovali su sa odbrambenog položaja poznatog kao Borbena linija na koji se arhitektonski nadovezuje sistem podzemnih minskih galerija.
Prilikom prodiranja neprijateljskih vojnika u šanac, prvenstveno se na njih dejstvovalo streljačkim plotunima sa gornje borbene linije na zemljanom  zaštitnom grudobranu − boneti iznad bedema odnosno bastionskog fronta.
Prva borbena linija formirana unutar eskarpe i kontraeskarpe bedema konstruisana je u vidu dugačkog podzemnog i zasvođenog hodnika, frontalno postavljenog prema šancu. Iz nje se dejstvovalo takođe streljačkim plotunima, ali iz puškarnica sa ventilacionim otvorima za barutne gasove redno postavljenim u nivou trupa neprijateljskih vojnika, koji forsirajući opsadu Tvrđave prodiru u suve šančeve fortifikacije.
Nakon prestanka dejstvovanja branilaca Tvrđave, iz borbenih linija na grudobranu i unutar bedema i bastiona, kao i iz toparnica velikih otvora iz kojih dejstvuje artiljerija, tvrđavska inženjerija pristupala je paljenju fitilja u podzemnim minskim poljima, koja se nalaze ispod nivoa šanca, takođe redno postavljena u odnosu na hodnik borbene linije a sadrže burad sa barutom.
Prilikom organizovane, ujednačene i usmerene detonacije više podzemnih minskih instalacija koje su eksplodirale, čitavo minsko polje ispred bastionskog fronta a ispod šanca, diže u vazduh, eliminiše i ujedno zatrpava veliki broj neprijateljskih vojnika zgusnutih u šancu u nameri da forsiraju bedeme branjenog bastiona.
Za ono vreme savršeno efikasna odbrambena instalacija podzemnog minskog sistema, odnosno polja, delo je inženjerijskog majora i austrijskog plemića Alfreda Šredera kao projekat odbrambenog sistema celog kompleksa. Podzemni minski sistem Petrovaradinske tvrđave građen je u periodu od 1765. do 1783. godine kao deo, 16 km dugačkog i u četiri podzemna nivoa raspoređenog,  sistema Podzemnih vojnih galerija. Podzemni minski sistem bio je jedan od najvećih među evropskim fortifikacijama.

Petrovaradinska tvrđava građena je u periodu od 1692. do 1780. godine, uz velike napore cele Habzburške monarhije koji su uključivali ogromna finansijska sredstva i velike ljudske žrtve u teškom radu − kuluku tokom njene izgradnje, sa ciljem da ovo moćno utvrđenje zaštiti granice Carstva. S druge strane, bile su dobro poznate činjenice da je otomanska vojska sastavljena od disciplinovanih i fanatičnih ratnika čije su vojne jedinice mogle u svakom trenutku da ugroze Tvrđavu i prodru u njenu unutrašnjost, uključujući i podzemne vojne galerije. Shodno činjenicama o velikom odbrambenom značaju ovog monumentalnog utvrđenja i konstantne opasnosti od Turaka, ceo fortifikacioni sistem Petrovaradinske tvrđave, pogotovo njen podzemni deo, sastavljen je od niza borbenih instalacija koje su, između ostalog, u formi raznih prepreka, zamki i barikada.
Unutar podzemnog fortifikacionog sistema, na samoj borbenoj liniji  postavljene su odbrambene instalacije poput ove prepreke, tzv. barikade, koja ima funkciju da spreči, odnosno u krajnjoj liniji uspori prodiranje neprijateljskih vojnika, ukoliko su već uspeli da probiju bedem i u jurišu isforsiraju unutrašnji hodnik. Branioci Tvrđave se u borbenom dejstvu povlače iza barikade, koju formiraju kao prepreku, i onda prilaze unutrašnjim puškarnicama iz kojih plotunski dejstvuju bočno i iza leđa na neprijatelja, izazivajući efekat potpunog iznenađenja. Faktička klopka sa efektnim neutralisanjem nadirućih protivnika, oružanom paljbom i miniranjem magacinskih prostora sa barutom stvara fizičko-tehničku  prepreku i opštu pometnju u protivničkom nadiranju. Barikada zaustavlja dalji prodor neprijateljske žive sile, a braniocima Tvrđave omogućava konsolidaciju položaja.